بررسی آزمایشگاهی کاربرد تیر پیوند قائم در بهبود عملکرد لرزه ای ساختما‌‌ن‌های ‌فولادی

نویسندگان

دانشگاه تهران

چکیده

روش‌های کنترل غیرفعال با کاهش نیاز لرزه ای و افزایش شکل پذیری، میزان آسیب پذیری سازه ها را در برابر زلزله کاهش می دهند. یکی از موثر ترین و در عین حال ساده ترین روشهای کنترل غیر فعال استفاده از تیر پیوند قائم می باشد که به عنوان یک عضو فرعی و فیوز شکل پذیر در سازه عمل می نماید. تیر پیوند قائم به صورت قائم بین گره دو مهار بند شورون و بال تیر کف نصب می شود و با جاری شدن برشی جان آن، انرژی زلزله مستهلک شده و سایر عناصر سازه الاستیک باقی می مانند. در این مقاله تاثیر استفاده از این سیستم در افزایش شکل پذیری و استهلاک انرژی اعمال شده به سازه به صورت آزمایشگاهی و با استفاده از پروفیل‌های موجود در کشور بررسی می گردد. برای این منظور، پنج نمونه تیر پیوند قائم مورد آزمایش قرار گرفتند. در این نمونه ها، زاویه تغییرشکل برشی تیر پیوند پیش از گسیختگی به 128/0 تا 156/0 رسید. شکل پذیری مناسبی برای قاب‌ها با متوسط نسبت میرایی معادل بین 7/26 تا 6/30 درصد و ضریب رفتار قابها حدود 15/7 تا 65/10 به دست آمد. با استفاده از این قطعات که تقریبا به تنهایی تمام انرژی وارد شده به سازه را مستهلک نمودند، مشخص شد فرض الاستیک باقی ماندن تیر، ستون و مهاربند کاملا صحیح می باشد. بنابر این با توجه به اینکه پس از زلزله تمام اعضا ارتجاعی باقی می‌مانند، می توان تنها با تعویض قطعه تیر پیوند قائم دوباره از سازه استفاده نمود که کاملا نشان دهنده به صرفه بودن استفاده از این قطعات برای طراحی لرزه ای ساختمان‌های فولادی جدید و بهسازی ساختمانهای موجود در برابر زلزله می باشد.

کلیدواژه‌ها